آزمایش‌ های میکس یا آزمایش های مخلوط : (Mixing Studies) کلید تشخیص اختلالات انعقادی در موارد افزایش PT و PTT

تست میکس PT و PTT، ابزاری مهم برای تشخیص علت افزایش زمان لخته شدن خون است. این تست با ترکیب پلاسمای بیمار با پلاسمای نرمال و تکرار آزمایش، مشخص می‌کند که آیا افزایش زمان PT و PTT به دلیل کمبود فاکتورهای انعقادیاست یا وجود مهارکننده‌ها (مانند ضدانعقاد لوپوسی یا آنتی‌بادی علیه فاکتورها). نرمال شدن زمان لخته پس از میکس، نشان‌دهنده کمبود فاکتور است، در حالی که عدم نرمال شدن، وجود مهارکننده را مطرح می‌کند. این روش به پزشکان در تعیین مسیر تشخیصی و درمانی صحیح کمک می‌کند.

 

 

تست های زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT)، که با استفاده از کیت PT (کیت پی تی) و کیت PTT (کیت پی تی تی) انجام می‌شوند، دو تست کلیدی در ارزیابی سیستم انعقادی هستند که به ترتیب مسیرهای خارجی/مشترک و داخلی/مشترک انعقاد را بررسی می‌کنند. افزایش این تست‌ها می‌تواند نشان‌دهنده اختلالات مختلفی از جمله کمبود فاکتورهای انعقادی، حضور مهارکننده‌ها یا بیماری‌های مرتبط با هموستاز باشد. در چنین مواردی، انجام آزمایش میکس PT و PTT یا آزمایش‌های مخلوط (Mixing Studies) به عنوان یک ابزار تشخیصی حیاتی مطرح می‌شود.

 

نکته: این آزمایش‌ها با ترکیب پلاسمای بیمار با پلاسمای نرمال، به افتراق و تشخیص علل اصلی افزایش PT و PTT کمک می‌کنند و مشخص می‌سازند که آیا مشکل به کمبود فاکتورهای انعقادی مربوط است یا به وجود مهارکننده‌هایی مانند آنتی‌بادی‌های علیه فاکتورها یا ضد انعقاد لوپوسی.

🔹 انواع مهارکننده‌های انعقادی

  • مهارکننده‌های فاکتورهای انعقادی (مانند آنتی‌بادی علیه فاکتور VIII یا IX)
  • ضد انعقاد لوپوسی (آنتی‌بادی ضد فسفولیپید)
آزمایش میکس PT و PTT

کیت PT هموستیکا

🔹 روش انجام آزمایش میکس

برای انجام آزمایش میکس PT و PTT، میزان مساوی از پلاسمای بیمار و پلاسمای نرمال (NPP) مخلوط می‌شوند و تست‌های PT و PTT در دو زمان انجام می‌شوند:

  1. زمان صفر (بلافاصله پس از مخلوط کردن)
  2. زمان ۱۲۰ دقیقه پس از انکوباسیون در ۳۷ درجه سانتی‌گراد
🔍 نکته: حتی اگر سطح فاکتور بیمار صفر باشد، ترکیب آن با NPP می‌تواند سطح فاکتور را به حدود ۵۰٪ برساند و منجر به نرمال شدن نتیجه شود.

🔹 تفسیر نتایج

  • ✅ اگر در هر دو زمان، PT و PTT نرمال یا حداکثر ۵ ثانیه بیشتر از کنترل باشند: تصحیح‌شده محسوب می‌شود.
  • ❌ اگر در هر دو زمان، بیش از ۶ ثانیه بیشتر باشند: عدم تصحیح محسوب می‌شود.

در موارد مشکوک به مهارکننده قوی‌تر می‌توان نسبت ۱:۴ (۴ حجم پلاسمای بیمار با ۱ حجم NPP) استفاده کرد.

🔹 تعیین علت افزایش PT و PTT

میکس ۱۲۰ دقیقه میکس فوری تشخیص احتمالی
تصحیح تصحیح کمبود فاکتور
عدم تصحیح عدم تصحیح ضد انعقاد لوپوسی
عدم تصحیح تصحیح آنتی‌بادی علیه فاکتور

🔹 اقدامات بعدی

در صورت شک به کمبود فاکتورها، باید Factor Assay انجام شود. همچنین اگر مهارکننده مشکوک باشد، تست‌هایی مانند dRVVT توصیه می‌شود.

📎 منبع بیشتر:

Wikipedia – Mixing Study

❓ سؤالات رایج درباره تست میکس
تست میکس دقیقاً چه مشکلی را شناسایی می‌کند؟
این تست کمک می‌کند تشخیص دهیم آیا زمان غیر طبیعی PT یا PTT ناشی از کمبود فاکتورهای انعقادی است یا ناشی از وجود مهارکننده‌هایی مانند ضد انعقاد لوپوسی یا آنتی‌بادی ضد فاکتور.
چه تفاوتی بین مهارکننده اختصاصی و غیر اختصاصی وجود دارد؟
مهارکننده اختصاصی، علیه یک فاکتور خاص مانند فاکتور VIII عمل می‌کند. مهارکننده غیر اختصاصی مثل ضد انعقاد لوپوسی، به طور کلی در مسیر انعقادی اختلال ایجاد می‌کند و بر چندین فاکتور اثر می‌گذارد.
چرا تست میکس باید در دو زمان (صفر و 120 دقیقه) انجام شود؟
چون برخی مهارکننده‌ها با گذشت زمان فعال می‌شوند. اگر بعد از انکوباسیون 2 ساعته، مجدداً زمان PT یا PTT طولانی شود، احتمال وجود مهارکننده اختصاصی بالا می‌رود.
اگر نتیجه تست میکس قابل تفسیر نبود، باید چه کرد؟
در این موارد می‌توان از تست‌های تخصصی‌تر مانند dRVVT، تست فاکتورهای انعقادی یا آزمایش Bethesda برای شناسایی مهارکننده‌ها استفاده کرد.

دیدگاهتان را بنویسید